Ik vroeg me af… Wanneer had je controle over je eigen lichaam? Wanneer was het einde zoek?...
Met trillende benen stond ik op en liep ik naar mijn kast. Die kast waar ik nooit zo op lette. Die kast met een spiegel in de binnenkant… Ik opende de deur en staarde naar de binnenkant. De reflectie stelde me teleur. Hoewel dit alles was wat ik had moeten verwachten, had ik gehoopt iets anders te zien. Want dit… dit was niet goed, ik straalde alles uit wat ik voelde, ik zag alle pijn die door mijn aderen stroomde. Ik zag de vernederingen die ik ondergaan had. Ze stonden in koeienletter op mijn gezicht en ik deed er niets aan. Het was triest. Alles wat ik zag was nog precies hetzelfde.
Het lange zwarte haar viel recht naar beneden langs mijn gezicht en hield op bij mijn polsen. Die dunne witte polsen. Met die bleke fragiele huid…
Een glimmend stukje spiegel in mijn hand trok mijn aandacht. Als ik hem kantelde kon ik mijzelf weerspiegelen.
Een dubbele afdruk een dubbele weerspiegeling in die spiegel die me het afschuwelijke bewijs dat alles wat ik zag, echt was.
Felle ogen staarde me diep triest aan vanuit de spiegel.
Ik kneep hard in het stuk spiegel en voelde mijn huid open gedrukt worden
Waarom deed ik dit?
In een flits drukte ik de scherf in mijn pols en duwde ik hem met geweld door mijn huid.
Ik keek nog eens naar de reflectie van de spiegel. De blauwe ogen van het meisje schitterden merkwaardig.
Opdat moment besefte ikdat ik niet alleen mijzelf niet meer was, maar dat ik nooit meer de wereld het zelfde zou zien.